Het is ochtend in Leh, een stad op 3500 meter hoogte. De honden die de stad ’s nachts wakker houden, liggen net op een oor. In mijn bergoutfit en met een backpack sta ik langs de kant van de weg. Een kleine witte Jeep komt aangereden. De auto stopt en twee jonge vrouwen achterin steken hun hoofd uit het raampje. “Are you Kurbruk?” vraagt een van hen. “Yes, I am Gerbrich!” Deachen en Dolma stappen uit. Ze werken als gids en draagster voor LWTC tijdens de zomermaanden, wanneer de wegen en paden begaanbaar zijn.
Tijdens de rit naar het startpunt van onze tocht vertelt Deachen over haar werk. “Ik volg een master rural development in de buurt van Leh. Drie jaar geleden zocht ik werk naast mijn studie. Ik hoorde in Leh over LWTC, want daar ging het als een lopend vuurtje rond dat Thinlas Chorol een trekkingbedrijf was gestart en alleen vrouwen in dienst nam.’’
Thinlas richtte haar bedrijf op in 2009. Haar vader inspireerde haar om de bergen tot haar werkplek te maken. Van jongs af aan trok ze met hem de bergen in, samen met hun geiten en schapen. Tijdens haar studie nam ze voor het eerst een buitenlandse vrouw mee de bergen in. “Zij vroeg mij, omdat ze zich veiliger voelde met een vrouwelijke gids,” vertelt Thinlas. “Ik ging steeds vaker met individuele tochten mee en werd door mijn klanten gestimuleerd om professioneel te gaan gidsen.”
De bergen als opstap
Deachen wil na haar studie liefst bij de overheid werken. “Ze nemen daar echter vaak alleen mannen aan. Wij vrouwen zullen dus erg hard moeten werken om te bewijzen dat we zulke functies ook aankunnen.” Ze wilde bij LWTC werken “om te laten zien dat ik toegewijd ben en zelfvertrouwen heb. Dat is cruciaal in de bergen, omdat je wandelaars in moeilijke situaties moet kunnen helpen, bijvoorbeeld als ze hoogteziekte hebben. Die kwaliteiten kan ik na mijn studie goed gebruiken.”
Groente uit de woestijn
Af en toe doemt een kleine chörten op, een Tibetaans rond bouwwerk, aan de onderkant breed met een puntje bovenop. In Leh waren de chörtens spierwit geschilderd, als eerbetoon aan de Dalai Lama. Dit afgelegen stuk van India is erg beïnvloed door Tibet, nu India onderdak biedt aan gevluchte Tibetanen en velen van hen naar Ladakh zijn getrokken. Bij elke chörten lopen Deachen en Dolma er met de klok mee omheen, een boeddhistisch gebruik.
Halverwege de tocht verandert het landschap. Zand- en steenvlaktes worden afgewisseld met oases, waar planten en bomen groeien en de bevolking graan, groente en fruit verbouwt. En dat is te merken aan het avondeten in de homestays: we eten verse chapati’s en heerlijk gekruide groentegerechten waar de gemiddelde #fitgirl wild van zou worden.
Girlpower
“In India is de drempel voor vrouwen extra hoog
Thinlas heeft het kennelijk voor elkaar gekregen de traditionele rolverdeling voor een groot deel te doorbreken, nu zij met twintig vrouwen de bergen doorkruist. Weerstand en tegenslagen zijn normaal bij elke startende onderneming. Maar in India is de drempel voor vrouwen extra hoog. “Na een paar jaar doorzetten, accepteert iedereen mijn bedrijf en ons team. Ik hoop dat mijn verhaal anderen vrouwen zal inspireren om het rolpatroon hier in Ladakh en de rest van India te doorbreken.”
Uitgeput en onder de indruk van de tocht naar de hoogte strompel ik met spierpijn door Leh. Ik kijk met andere ogen naar deze stad met de magische bergen op de achtergrond, geïnspireerd door de kracht van deze vrouwen.
