Na vier maanden in Nederland zit Juliet al aardig in het systeem. Ze heeft een BSN-nummer, zorgverzekering, bankrekening, huisarts en een OV-Chipkaart. Onverwacht blijkt het grote probleem: hoe vind je een betaalbare afro-kapper?
Na ruim zes jaar in Oeganda en Zuid-Soedan is correspondent Arne Doornebal terug in Nederland. Na een gezinsherenigingsprocedure van acht maanden werd hij eind augustus 2014 herenigd met zijn vrouw Juliet en hun twee kinderen. Hoe is het voor de Oegandese Juliet om te integreren in Nederland? Arne schreef er een inburgeringsblog over, waarvan dit de laatste in de zesdelige serie is.
“Kijk wat goedkoop! Fitness voor nog geen tientje per maand. Dat ga ik doen.” Het is Juliet’s eerste dag in Nederland, en we verkennen onze nieuwe woonplaats. De Big Gym, om precies te zijn. Bij binnenkomst blijken de kleine lettertjes. Die 9 euro 95 geldt alleen voor het soberste contract, wanneer het direct voor twee jaar wordt afgesloten. Ik proef enige verontwaardiging bij Juliet. “Dus wat er staat, klopt eigenlijk niet? Ik dacht dat ze dat in Nederland niet deden.”
Buiten-bundel bellen
Juliet leert snel. Over de ‘gratis’ telefoons bij lange, dure abonnementen. Over het zwembad in de buurt met de ‘voordelige’ 12-badenkaarten, waar op het allerlaatst nog even 5 euro bij gerekend wordt voor de plastic chipkaart. Ook ik leer een harde les, wanneer ik voor het eerst een factuur krijg voor het (9 euro per maand) SIM Only abonnement dat ik voor Juliet heb afgesloten. 130 Euro bedraagt de schade, wegens overmatig buiten-bundel bellen naar Uganda. “Sorry,” zegt Juliet nog. “Ik dacht dat 300 belminuten harstikke veel was. Bovendien kreeg ik geen enkele melding dat mijn beltegoed op was.” In Uganda wordt je verbinding dan genadeloos verbroken, in Nederland loopt je rekening gewoon geniepig op.
Troost je, het hoeft niet elke maand,’ mailt mijn raadgeefster nog. ‘Iedere zes weken is ook goed.
Wanneer de telefoon van Juliet het begeeft hebben we via een internet-shop een dag later een smartphone in huis. Voor 70 euro, dat valt dan weer mee. Wat niet mee valt is het vinden van een goede afro-kapsalon. Gevraagd naar een ‘goedkoop’ adres komt een bevriende journaliste met een plek in Diemen, waar het arbeidsloon van het indraaien van extensies 80 euro bedraagt. “Dat is natuurlijk zonder de prijs van het kunsthaar zelf,” legt de kapster in kwestie uit. Vrouwen met het bewerkelijke afro-haar zouden alleen daarom al een hoger salaris moeten krijgen dan gemiddeld. “Troost je, het hoeft niet elke maand,” mailt mijn raadgeefster nog. “Iedere zes weken is ook goed.”
Ingeburgerd
Zo wonen we inmiddels vier maanden in het land waar een bezoek aan de afro-kapper duurder is dan een smartphone en waar honden sokken dragen en een achterlicht hebben. Maureen (deze maand vijf) is al volledig ingeburgerd. Ze oefent het Zaans accent en roept consequent dat ze niet terug naar Afrika wil, omdat ze niet kan wachten tot ze voor het eerst in haar leven sneeuw ziet. Joe kreeg voor zijn tweede verjaardag een loopfietsje van zijn oma, en peddelt daarmee als een volleerd Nederlands jochie door de straten. Wat hij van de grote oversteek vindt is slechts gissen, volgens mij vindt hij het allemaal best.
Zelf denk ik nog bijna iedere dag terug aan de zes en een half jaar in Afrika. Met name als ik om kwart over vijf ‘s ochtends op de trein naar de vroege redactie sta te wachten bij drie graden onder nul. Maar dat is van korte duur, vooral als ik mijn ‘out of Africa’ verhaal er nog even op na sla.
Na vier maanden in Nederland zie ik trots hoe Juliet rond fietst, ook als het koud is en Joe in zijn stoeltje achterop zit.
En Juliet? Het gemis blijft, zeker wanneer er dingen in Uganda niet goed gaan. Zoals deze week, toen haar moeder het slachtoffer werd van de befaamde pre-kerst diefstalgolf.
Na vier maanden in Nederland zie ik trots hoe Juliet rond fietst, ook als het koud is en Joe in zijn stoeltje achterop zit. Ik zie haar worstelen met de taal, de elementen en de heimwee. Zag haar enthousiast mee doen bij Sint Maarten en Sinterklaas. Soms zijn we het roerend eens, soms botsen we stevig. Tekenend voor haar doorzettingsvermogen vind ik haar vliegende start op de arbeidsmarkt, hoewel ze de laatste tijd veel minder wordt opgeroepen.
Terwijl Maureen niet kan wachten op sneeuw hoop ik voor Juliet juist dat deze winter net zo soft wordt als de vorige. Ik denk dat Juliet in vier maanden veel bereikt heeft, maar ben realistisch genoeg om te weten dat er nog een lange weg te gaan is.
