Waarom een aanval op Korea een bijzonder slecht idee is 

Het vooruitzicht van Zuid- en Noord-Koreaanse atleten die samen achter de ‘eenmakingsvlag’ paraderen op de Olympische Winterspelen in Pyeongchang, is eerder een korte pauze in de groeiende spanningen op het schiereiland dan een echte dooi.

Realiteit
De eerste golf van optimisme na de Noord-Koreaanse aanvaarding van het Zuid-Koreaanse voorstel vlakte al snel af. Want hoewel veel Zuid-Koreanen blij zijn met het initiatief, verzetten ze zich tegen de beslissing om de vrouwelijke ijshockeyteams samen te smelten – een seksistische beslissing, klinkt het, waarbij geen enkele vrouw betrokken was.

Intussen hebben de Noord-Koreanen een gemeenschappelijke culturele opvoering volgende week afgeblazen, na wat ze ‘beledigend’ gedrag van Zuid-Koreaanse media noemen. Het is begrijpelijk dat de zogenaamde dooi in Pyeongchang de krantenkoppen beheerst. Maar het verbergt ook de ernstige mogelijkheid dat er in 2018 een groot conflict uitbreekt op het schiereiland.

Regering-Trump
De Zuid-Koreaanse regering heeft hard gewerkt om het Noorden te betrekken bij een gestructureerde dialoog, om zo de nucleaire dreiging af te wentelen. Maar desondanks is er een groeiend risico dat de regering-Trump een beperkte militaire aanval op de Noord-Koreaanse massavernietigingswapens zal goedkeuren, mogelijk al in de komende maanden.

En ondanks de belofte van de VS dat elke militaire actie eerst de goedkeuring van Seoel moet krijgen, heerst in Zuid-Korea de bezorgdheid dat de VS unilateraal zal ingrijpen als de Amerikaanse inlichtingendiensten tot de conclusie komen dat Pyongyang op het punt staat een kernwapen in te zetten.

Gezien onze onderschatting van de snelheid waarmee Noord-Korea in het voorbije decennium kernwapens en raketten ontwikkeld heeft, kan die conclusie er sneller komen dan we denken. Donald Trump staat dan voor een moeilijk probleem: hoe kan hij vermijden de eerste Amerikaanse president te worden die Noord-Korea toelaat een kernwapen te ontwikkelen dat de VS bedreigt?

Preventieve aanval
De regering-Trump overweegt al sinds haar aantreden een preventieve aanval om Noord-Korea ervan te weerhouden een werkende en inzetbare kernraket te ontwikkelen.

De visie wint terrein dat de kostprijs van een tweede Koreaanse Oorlog aantrekkelijker is dan die van een nucleair gewapend Noord-Korea dat doelen kan treffen op het Amerikaanse vasteland. En die visie maakt niet alleen opgang bij hardliners in het Pentagon: ook een groeiend aantal Amerikanen is ervan overtuigd dat militaire actie tegen Noord-Korea gerechtvaardigd is als sancties of diplomatie falen.

Het meest zorgwekkend is dat daarbij steeds vaker wordt geloofd dat de VS op de een of andere manier een “chirurgische” militaire aanval kunnen lanceren en daarbij een groter conflict kunnen vermijden. In die visie zou Kim Jong-un niet durven reageren uit vrees daarbij een overweldigende militaire reactie uit te lokken.

Denkfouten
Deze “mythe van de beperkte aanval” bevat twee belangrijke denkfouten. De eerste, en de meest vanzelfsprekende, is dat het erg onwaarschijnlijk is dat Kim Jong-un de regering-Trump op haar woord zal geloven dat die “chirurgische aanval” geen openingszet is voor een grootschalige Amerikaanse aanval die erop uit is het regime omver te werpen.

Als de VS ten strijde trekken, trekken ze meestal alle registers open. En in de meest recente conflicten – Afghanistan, Irak, Libië – is dat geëindigd in het einde van het heersende regime. Waarom zou de top in Pyongyang tot de conclusie komen dat het deze keer anders zal zijn?

De tweede grote fout in deze redenering is dat wat in Washington wordt afgeschilderd als “beperkt”, in Pyongyang onvermijdelijk gezien zal worden als een grote aanval op het Noord-Koreaanse territorium en de belangrijkste wapens in zijn arsenaal.

Zelfs in het scenario dat Kim Jong-un gelooft dat Trump niet uit is op een verandering van het regime, zou zijn positie als hoogste leider onhoudbaar worden als hij de aanval niet beantwoordt met militaire middelen.

Snelle nucleaire reactie
Pyongyang zou reden hebben om snel terug te slaan met de nucleaire wapens die de eerste Amerikaanse aanval hebben overleefd. In dat scenario zou de Noord-Koreaanse top immers moeten kiezen: de overblijvende wapens gebruiken met maximaal effect, of riskeren dat ze bij volgende Amerikaanse aanvallen vernietigd worden.

Zoals ik eerder al heb geschreven zet Noord-Korea in op controlesystemen zonder veel beperkingen, die de leiders in staat stellen om nucleaire wapens op elk moment in te kunnen zetten. Dat kan resulteren in een snelle inzet als het land een dreiging detecteert.

Hoe je het ook bekijkt, een Amerikaanse aanval tegen Noord-Korea zou vrijwel zeker een grote oorlog veroorzaken op het Koreaanse schiereiland, met een groot risico op escalatie naar een echt nucleair conflict. De verschrikkelijke humanitaire gevolgen daarvan hoeven niet herhaald te worden, maar we moeten blijven wijzen op de strategische denkfouten in de argumenten voor een preventieve aanval.

Bron: The Conversation