Waarom een stem op Clinton ‘omdat ze een vrouw is’ een belediging was voor vrouwen

Sterker nog, het zou fijn zijn als we toewerken naar een wereld waarin de dwangmatige en beperkte tweedeling tussen man-vrouw niet langer als noodzakelijk wordt beschouwd. Helaas lijkt het noodzakelijk om deze tweedeling aanvankelijk te bevestigen om het probleem te kunnen verwoorden. Om gelijkheid voor ieder persoon te realiseren wordt het namelijk als noodzakelijk geacht eerst de ongelijkheid van ‘de vrouw’ aan te kaarten (zie initiatieven als Free a Girl, he for she, etc). Een naar bijeffect van die (wellicht noodzakelijke) strategie is een herbevestiging van een wereld die bestaat uit man en vrouw. Zo stelt de Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie dat zij de term feminisme bezigt en vrouwenrechten verdedigt, omdat er wereldwijd zoveel vrouwen slecht worden behandeld. Daar heeft ze natuurlijk een valide punt. Het punt is dan ook niet zozeer dat er niet voor vrouwenrechten moet worden gestreden, als wel dat we na moeten denken over hoe we omgaan met de effecten die deze herbevestiging van een man-vrouw wereldbeeld teweegbrengt.

Naomi Klein beargumenteert op heldere wijze waarom een groot gedeelte van de ontevredenheid van Amerikaanse burgers voortkomt uit een neoliberaal beleid. Het neoliberale wereldbeeld heeft structureel beargumenteerd hoe deregulering, privatisering, economische soberheid, en vrije handel Amerika welvarender zou maken. In plaats daarvan ging het enkel slechter met Amerika. Clinton presenteerde zichzelf als progressief democraat tijdens de campagne, maar in werkelijkheid is ze de belichaming van dit neoliberaal gedachtegoed. En dat maakte haar allesbehalve een goede presidentskandidate.

Ze heeft sterke banden met het bedrijfsleven, wat er voor gezorgd zou hebben dat zij geen verandering had aan kunnen brengen in de huidige politieke gang van zaken die het bedrijfsleven vrijbaan geeft. Dat draagt enkele implicaties in zich. Het bedrijfsleven zou nog steeds een flinke spreekwoordelijke vinger in de klimaatpap hebben. Haar verkiezen tot president zou op klimaatgebied, waar Amerika nog veel op te bereiken heeft, daarom weinig teweeg hebben gebracht. Nu is het natuurlijk zo dat Trump hierin geen haar beter, en zelfs enkele haren erger is. Maar die argumenten kunnen naast elkaar bestaan. Zoals actrice Susan Sarandon op heldere wijze beargumenteerde: “I don’t vote with my vagina”. Op Hillary Clinton stemmen omdat Trump erger is, zo vervolgde ze, negeert alle problemen die in Amerika spelen. Het idee dat Clinton de onvrede die in Amerika speelt aan zal kunnen pakken is totaal ongeloofwaardig, omdat die problemen het resultaat zijn van de idealen waar zij voor staat, de idealen waar zij haar lange politieke carrière naar heeft gehandeld.