Waarom denken we dat Hongkong alleen good guys en bad guys kent?

Ik zeul mijn gele hesje (waarop met grote letters ‘press’ staat), witte helm en gasmasker mee. Net als alle andere journalisten die zich om de politie heen bewegen. Wanneer agenten een blauw spandoek in de lucht houden, een waarschuwing tot ingrijpen, trekt een oudere man aan mijn arm. ‘Zet je gasmasker op. Nu!’ schreeuwt hij tegen me. Ik vraag me af hoe hij, een man rond de zeventig jaar, dit steeds weer volhoudt. Ieder weekend gaat hij naar de frontlinie, als onderdeel van de beweging Protect The Children, een beweging die bemiddelt tussen politie en demonstranten. Het is bijna nacht en we zijn al sinds de middag bezig. ‘Dit is misschien al wel de honderdste keer dat ik hier sta. Ik doe dit al vanaf begin juni. Het is inmiddels routine’, vertelt een journalist lachend. Met mijn derde keer voel ik me een groentje.

Ik sluip de menigte door en loop richting een station. Twee straten verder lijkt niemand iets te hebben meegekregen van de chaos. Ik zie twee meisjes cola drinken in McDonalds. Een gezin met drie tassen vol nieuwe kleding komt me tegemoet. Groepen mensen staren me aan vanwege mijn outfit. Ik doe gauw mijn spullen in mijn rugzak en trek een jas aan. Na tien minuten stap ik in de metro en ga ik weer op in de massa.

Doordat ik me blind staarde op eventueel politiegeweld en ervan uitging dat demonstranten geen gevaar zouden vormen, verbaasde de houding van sommige demonstranten mij, die me bij mijn schouders pakten en me dwongen camerabeelden te verwijderen. Huh, zijn de ‘goeieriken’ mij nu aan het intimideren, vroeg ik me ineens af.

Niet iedereen neemt zo’n extreem standpunt in en uit dat ook op dezelfde manier. Überhaupt iets durven zeggen over het conflict is voor velen lastig. Naast angst voor de Chinese regering willen mensen geen confrontaties met hun familie. Harmonie bewaren is bovendien een van de belangrijkste kernwaarden in de Chinese cultuur. Of je nu ‘geel’, ‘blauw’ of neutraal wil zijn, velen willen vooral dat het geweld (vanuit welke kant dan ook) stopt.

‘Ben je bang?’ vraag ik voorzichtig aan een vrouw, vlak voordat ze gaat deelnemen aan het bemiddelingswerk van Protect The Children. ‘Nee. Niet meer’, zegt ze terwijl ze Chinese bladeren uit een zak haalt, als medicijn tegen huidschade die traangas kan veroorzaken.‘Zou ik dat moeten zijn?’ is mijn volgende vraag. ‘Ook niet. Daarvan zijn er al te veel.’ Ze aarzelt even. ‘Alle harten in Hongkong zijn geraakt: of het nu politieagenten zijn, overheidsmensen of demonstranten. Ga je morgen terug naar Nederland, denk dan aan ons.’