Een paar weken terug zei mijn tandarts: “Hoe eerder je verstandskiezen getrokken worden, hoe beter.” De details bespaar ik je. Uiteindelijk smeekte ik letterlijk om uitstel voor mijn kiezen. Bij de huisarts kom ik ook al een tijdje niet meer. Ben ik moe? Dan zal mijn vitamine D-niveau wel te laag zijn: het zonnetje in, gezonder eten. Hupsakee! Heb je dat ook weer gehad. Weer een klus geklaard.
Volgens velen is het ‘normaal’ dat je continu bereikbaar bent. Er wordt raar opgekeken wanneer je niet in de zoveelste groepsapp wil. Ziek vind ik het. Het zou kunnen werken wanneer je leven uit maar één soort mensen bestond, maar dat is niet zo. Je bent niet alleen student, niet alleen werkend mens, niet alleen een vrouw, niet alleen een vriendin, niet alleen iemands kind. Je hebt talloos veel andere verantwoordelijkheden op je schouder. “Niets is belangrijker dan jij”, hoor ik mezelf tegen een vriendin zeggen en leg een hand op haar rug. Voor ik het weet ben ik haar aan het troosten en voel pas dan hoe lang geleden het is dat ik dat bij mezelf deed.
Om mij heen regent het adviezen, aansporingen en vermaningen. “Heb je nog steeds geen vriend?” “Wanneer ga je kinderen maken, je weet dat je niet te lang moet wachten hè?” “Waarom woon je nog niet op jezelf?” “Straks raak je over datum, dan kun je niet meer trouwen, dus kijk goed om je heen!” “De kunstacademie? Wat wil je later worden dan?” “Past dat wel bij jou?” “Dit is al de vierde keer dat je onze afspraak afzegt.” “Is je telefoonnummer soms veranderd? Je reageert nooit op mijn appjes!” “Je komt toch zeker ook naar het feestje van huppeldepup?” “Toen ik zo oud was als jij, had ik twee kinderen en deed ik zelfstandig het huishouden.” Onze dromen − of, voor de realisten onder ons: onze plannen − voor de toekomst lijken op te lossen in een mist van verplichtingen en verwachtingen.
Lang leve het internet en alle inspirerende mensen uit de TED Talks, die ons overladen met motiverende citaten over hoe te leven. Pluk de dag! Volgens mij zijn we daarin te ver doorgeschoten. We komen tegenwoordig amper toe aan het zaaien voor de dagen ná vandaag. We hebben geen tijd meer om te fantaseren over onze verlangens. Bovendien werken dat soort motiverende leuzen averechts bij mij. Aan het einde van de week heb ik er een extra takenpakket bij, doordat ik steeds eventjes het gevoel kreeg werkelijk alles aan te kunnen.
Hoe zuinig ben ik op mezelf? Op een schaal van een tot tien, waarbij tien het summum van zuinigheid is, geef ik mezelf een zes. Dat is best hoog voor een studente die al blij is met een 5,5 voor een tijdrovend tentamen. Maar ik prijs mezelf gelukkig met mijn luiheid. Die zorgt er tenminste voor dat ik geregeld rust neem en even niets hoef van mezelf. Wees eens eerlijk: hoe vaak werd jouw koffie of thee koud, doordat je jezelf oplegde om eerst die ene mail nog te beantwoorden, voordat je de tijd vond om jezelf te laven?
Pluk niet elke dag. Laat die bloem gerust een week staan en bewonder intussen het onkruid.
