Stil uit Zembla. Een meisje volgt het vertrek van de minister van Buitenlandse Zaken na een bezoek aan een kinderdagverblijf in het vluchtelingenkamp Taalabaya in de Bekavallei.

Welke kwetsbare vluchtelingen nodigt Nederland uit?

Jaarlijks komen er 750 vluchtelingen op uitnodiging naar Nederland. Zij hoeven geen asielprocedure in Nederland te volgen en krijgen onmiddellijk een verblijfsvergunning. Welke vluchtelingen ‘kiest’ Nederland? En waarom juist deze?

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
‘Kinderen met kanker: niet welkom’. Nadat een aflevering van het onderzoeksprogramma Zembla met deze titel werd uitgezonden vorige week, dienden vier politici onmiddellijk Kamervragen in. Het televisieprogramma toonde zwaar zieke Syrische vluchtelingen die vastzitten in Libanon, en behandelde het zogeheten hervestigingsprogramma van UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, waarmee kwetsbare vluchtelingen in deelnemende landen geplaatst worden. De Kamerleden vroegen zich af: waarom nodigt Nederland maar dertig zwaar zieke personen uit (inclusief hun familieleden)? Welke andere personen zijn kwetsbaarder dan zij?
Al sinds 1983 vangt Nederland (een selectie van) de kwetsbare vluchtelingen op in het kader van het UNHCR-hervestigingsprogramma. Wereldwijd nemen 37 landen hieraan deel. Hoe gaat deze procedure precies in zijn werk? Als eerste identificeert UNHCR de meest kwetsbare vluchtelingen en draagt elke vluchteling vervolgens aan een land voor. Als dat land instemt om de betreffende persoon op te vangen, wordt de vluchteling ‘hervestigd’, dat wil zeggen, verplaatst vanuit het gebied waar hij of zij bescherming zocht, naar het derde land.

Op deze manier werd bijvoorbeeld drie jaar geleden de homoseksuele jonge Syriër Armen Melkonian, die naar Libanon vluchtte vanwege de oorlog in Syrië, door Nederland ‘gekozen’, zoals hij zelf zegt.

Meer vluchtelingen voorgedragen dan werkelijk uitgenodigd

Kwetsbaarheden

Vluchtelingen kunnen zichzelf niet voordragen voor hervestiging. Ze worden geïdentificeerd door UNHCR, bijvoorbeeld als ze in een van de vluchtelingenkampen van de organisatie verblijven. “Maar dat is niet overal het geval”, legt communicatiemedewerker van UNHCR Roxanne Koenis via de telefoon uit. “De meeste vluchtelingen verblijven tegenwoordig in steden. Ook verschilt de situatie per land. In Turkije vangt de Turkse overheid bijvoorbeeld vluchtelingen op. Er is meer opvang in de steden. In Libanon zijn er dan weer geen kampen, maar wat wij informal settlements noemen, onofficiële kampen.” In sommige landen, waar UNHCR identificatie doet, kunnen vluchtelingen zich ook laten registreren bij een lokaal UNHCR-kantoor. Sowieso wordt eerst bekeken of een persoon in kwestie aan de definitie van vluchteling volgens het Vluchtelingenverdrag uit 1951 voldoet. Dan brengen de UNHCR-medewerkers de kwetsbaarheden van de persoon in kaart. Onder andere alleenstaande vrouwen, kinderen die risico lopen, slachtoffers van geweld en marteling, vluchtelingen die urgente medische zorg nodig hebben of politiek vervolgd worden, en vrouwen en meisjes die bescherming nodig hebben, komen in aanmerking voor hervestiging. “Maar vaak kun je een vluchteling niet in één van die hokjes plaatsen. Het zijn meestal gecompliceerde gevallen waarbij meerdere factoren meespelen”, vertelt Koenis.

“Hervestiging is één van de duurzame oplossingen voor vluchtelingen, naast vrijwillige terugkeer en integratie in het land waar ze naartoe gevlucht zijn”, legt Mohammad Kanfash van UNHCR via email uit. UNHCR bekijkt geval per geval welke strategie het meest aangewezen is.

Te weinig plek voor de meest kwetsbaren

De Europese Commissie benadrukte al in 2015 het belang van hervestiging als een veilige manier om naar Europa te komen. De Oostenrijkse minister van Binnenlandse Zaken Herbart Kickl herhaalde ook vorige week tijdens een conferentie van het Europees Migratienetwerk (EMN) dat de meest kwetsbare vluchtelingen prioriteit zouden moeten krijgen.

Hoewel hervestiging volgens UNHCR een duurzame oplossing is voor de meest kwetsbare mensen op de vlucht, is het aantal ‘uitgenodigde’ vluchtelingen wereldwijd in 2017 met 50 procent afgenomen ten opzichte van 2016. “Overheden stellen te weinig plekken beschikbaar”, zegt Koenis, net zoals de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen Filippo Grandi aan Zembla vertelde. Wereldwijd wordt sowieso minder dan 1 procent van alle vluchtelingen uitgenodigd terwijl, naar schatting van UNHCR, 8 procent van alle vluchtelingen in aanmerking komt voor hervestiging. Dat zijn 1,2 miljoen mensen – ongeveer alle inwoners van Amsterdam en Utrecht samen.

Het aantal ‘uitgenodigde’ vluchtelingen wereldwijd in 2017 met 50 procent afgenomen ten opzichte van 2016

“Hervestiging is geen verplichting, het is eerder een belofte die een overheid aan UNHCR maakt”, legt Koenis uit. Maar in Nederland gaat het een stap verder: de wil om om de vluchtelingen uit te nodigen staat expliciet in het Regeerakkoord van 2017: ‘om de opvang in de regio te ontlasten, is Nederland bereid in toenemende mate hervestiging aan te bieden’. Daarom ging het aantal uitgenodigde vluchtelingen ook omhoog, van 500 personen per jaar naar 750. Het is de eerste verhoging sinds 1987. Toen besloot de overheid het aantal uitgenodigde vluchtelingen te verdubbelen, van 250 naar 500 (na het vastleggen van het eerste quotum in 1984).

Sinds 1987 werd dat getal opgedeeld in verschillende categorieën waaronder: ‘contingent vluchtelingen’ die de overheid tijdens buitenlandse missies selecteert (vierhonderd plaatsen), ‘enkelingen in noodsituatie’ (twintig), ‘gehandicapten’ en mensen die niet de nodige behandeling kunnen krijgen in de regio waar ze verblijven (tachtig). In 2008 kwam er een subquotum bij de laatste categorie voor de zogenaamde medical cases: dertig plaatsen per jaar.

Slechts 4 procent van uitnodigingen om medische behoeftes

Naar Nederland? Alleen als succesvolle integratie mogelijk is

Het huidige kabinet geeft in het Regeerakkoord aan in het kader van hervestiging ‘speciale aandacht voor kwetsbare minderheden en vluchtelingen met zicht op succesvolle integratie in de Nederlandse samenleving’ te hebben. De nadruk op integratie is een selectiecriterium waar Nederland bewust voor kiest. Overheden die vluchtelingen uitnodigen kunnen namelijk, in tegenstelling tot het opnemen van vluchtelingen binnen het Vluchtelingengedrag, zélf bepalen wie ze wel en niet willen.

De nadruk op integratie is een selectiecriterium waar Nederland bewust voor kiest

Die focus op integratie is niets nieuws. De overheid maakte integratie als selectiecriterium in het begin van de jaren negentig al onderdeel van het hervestigingsbeleid. Deze aanscherping werd gedaan met het oog op de arbeidsmarkt, vermeldt het rapport van het EMN uit 2016.

Daarom toetst Nederland vanaf 2005 ‘potentie tot integreren’ van vluchtelingen. De medewerkers van Centraal Opvang voor Asielzoekers (COA), die aan de buitenlandse selectiemissies deelnemen, proberen te achterhalen of de vluchteling bereid is de Nederlandse taal te leren en in de Nederlandse samenleving te integreren. Zo wordt een inschatting gemaakt over het verloop van integratieproces in Nederland. Melkonian, die ondertussen drie jaar in Nederland woont, wist hiervan en leerde alvast duizend Nederlandse woorden om tijdens een interview met COA aan te tonen dat hij al inspanningen had gedaan om te integreren.

Volgens het kabinet is het toetsen van integreerbaarheid in lijn met het beleid van andere landen die vluchtelingen hervestigen, zoals Australië, Canada, Denemarken, Finland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen en Zweden, vermeldden Kamerstukken uit het vergaderjaar 2005/2006.

‘In 2007 bestond al verbazing over het aantal UNHCR-voordrachten dat werd afgewezen’, staat in het rapport van het EMN. Eind augustus dit jaar werden er opnieuw Kamervragen gesteld  na het verschijnen van een artikel in de Volkskrant over de afwijzing van 20 procent van de voorgedragen Syrische vluchtelingen. Het ministerie van Justitie en Veiligheid bevestigde vorige week dat het aantal afwijzingen inderdaad klopt, maar verzekert de vragenstellers dat er in plaats van deze vluchtelingen andere mensen uitgenodigd zullen worden.

 

Gezien de nood zouden we verwachten dat de regering een grotere ambitie zou hebben dan een verhoging van uitgenodigde vluchteling naar 750

VluchtelingenWerk pleit al lang voor een ruimhartiger uitnodigingsbeleid en voor het verhogen van het nationale quotum naar 5.000 vluchtelingen per jaar. “Nederland houdt al jaren na een stuk hetzelfde quotum aan van 500 vluchtelingen. Maar gezien de nood in de wereld zouden we verwachten dat de regering een grotere ambitie zou hebben dan een verhoging naar 750”, stelt de woordvoerder van VluchtelingenWerk Annemiek Bots via de telefoon. De organisatie benadrukt dat het gezien de grote vluchtelingencrisis in Syrië ook belangrijk is om naast hervestiging, bescherming op een andere manier te bieden. Door vluchtelingen veilig naar Europa te laten komen met bijvoorbeeld humanitaire programma’s, zoals Duitsland doet.

Ook de Oostenrijkse en Deense ministers van Binnenlandse Zaken riepen de Europese Gemeenschap in hun Visietekst Voor een Beter Beschermingssysteem op om ‘het kapotte beschermingssysteem te maken’. Hulp aan de meest kwetsbare vluchtelingen staat in hun voorstel van zeven doelen op nummer één.

https://www.youtube.com/watch?v=dnOYyWbuLVA&index=2&list=PLinxKxmKnjhU47o0QPKdxdpChX_i8P931

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons