Fotoreportage
Mensenrechten

Zelfportretten #2

Vaak worden jongeren die naar Nederland zijn gevlucht geportretteerd als vluchteling en als vluchteling alleen. Zien zij zichzelf ook zo? Of hebben ze ook een ander verhaal te vertellen? Dat vroegen fotograaf Sofie van Esch en schrijver Simone van de Wetering zich af. Deel 2 van een drieluik.

asielzoekerscentrum gedicht jongeren migratie natuur vluchteling
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Hoe ziet hun leven eruit? Wat houdt hen bezig? Wat vinden de gevluchte jongeren leuk en wat vinden ze moeilijk? Wat zijn hun favoriete plekken, mensen, boeken en sporten? En bovenal: wat willen ze met ons delen? Op zoek naar antwoorden op deze vragen maakten wij verhalen met gevluchte jongeren in tekst en in beeld.

In twee workshops, één over fotografie en één over schrijven, gingen we aan de slag met jongeren in AZC’s tussen de 18 en 25 jaar oud. Gewapend met wegwerpcamera’s, pen en papier werkten de deelnemers toe naar een zelfportret. Eerst door hun leven te fotograferen; vervolgens door op basis van de zelfgemaakte foto’s een tekst te schrijven. Niet het zoveelste vluchtverslag dat deze jongeren aan vele instanties hebben moeten vertellen, maar een persoonlijk portret vanuit de vraag: wat wil jij over jouw leven laten zien? De workshops waren daarmee een zoektocht naar zelfexpressie en een (her)ontdekking van het universele plezier om verhalen te delen. Het resultaat: een serie van drie verhalen over uiteenlopende onderwerpen en in verschillende vormen, allemaal verteld door jongeren die in een AZC wonen. Vandaag deel twee met Nasira Abdella (21) uit Eritrea.

Dichtbundel

Nasira doet de voordeur open met haar camera in haar hand. We vragen hoe het fotograferen gaat en wat ze op de foto wil zetten. Ze wil de plek laten zien waar ze tot rust komt maar, legt ze uit, dat is niet in haar kamer of op het terrein van het AZC. Daarom pakt ze haar fiets en rijdt ze richting de bossen. Later bekijken we samen haar foto’s en kunnen we terugzien dat ze op een bankje aan het water is gaan zitten. Haar fiets heeft ze tegen het bankje aangezet. Nasira legt uit dat aan het water zitten haar de ruimte geeft om na te denken. In Eritrea woonde ze aan zee en daarom zoekt ze ook in Nederland het water op: het herinnert haar aan haar land. Wanneer Nasira de foto’s wat heen en weer schuift om te besluiten over welke foto’s ze wil gaan schrijven, vertelt ze dat ze wel vaker gedichten maakt. Als we vragen of ze die ooit als dichtbundel gaat publiceren moet ze lachen. Zes foto’s die Nasira heeft gemaakt lijken erg op elkaar: groen blad tegen een donkere achtergrond. Wanneer ze daarmee schuift, lijken het net puzzelstukjes die samenvallen in een geheel. Dat vindt ze mooi. Een mooie basis voor een gedicht.

Het leven is als een puzzel

Een gedicht door Nasira

Het leven is als een puzzel
Wanneer je het op de verkeerde manier opraapt
zie je haar schoonheid niet
Als je de schoonheid van je leven niet voelt,
pak dan je levenspuzzel opnieuw op.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —  € 8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —  € 6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
 Totaal
Subtotaal in winkelwagen € 0,00
Besteltotaal € 0,00

  • € 0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons