Zó word je een goede bondgenoot

Ik heb een goede vriend die, als ik met hem optrek, altijd vraagt: hoe gaat het vandaag en zijn er dingen die ik kan doen om vandaag gemakkelijker te maken? Dat is fijn: hij snapt dat een chronisch ziek persoon zich soms goed voelt en soms slecht. Hij ontwijkt het onderwerp niet en ik kan ook gewoon zeggen: fijn, maar vandaag gaat het prima! Hij zorgt ook altijd dat hij net een stap achter me loopt zodat ik het tempo kan bepalen. Dat soort mensen erkennen de realiteit dat je ziek bent, en behandelen je als een volwaardig persoon. Als ik afzeg omdat ik me die dag niet goed voel, zeg dan niet: ‘Oh, maar vorige week was je nog wandelen in de Ardennen’.”

Hulp aanbieden? Graag. Maar niet zomaar, als ik gewoon een gang doorrijd en er niks aan de hand is. Dat overkwam me laatst weer op een bruiloft. Een man vroeg: ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ Goedbedoeld natuurlijk, maar ik vroeg hem terug: ‘Waarmee?’”

Wij zijn niet leidend: onze cliënten bepalen hun verhaal, wij kunnen helpen het juridisch in te kaderen. Wij staan niet voor, maar naast hen.”

Iemand met het verkeerde voornaamwoord aanspreken is geen big deal, en ik vind het niet erg om je twee, drie, vier keer te verbeteren. Maar maak er dan ook geen big deal van door uitgebreid je excuses aan te bieden om te bewijzen dat je een goed persoon bent. Het gaat niet om jou! Ontspan! Het is geen conflict.

Het meeste doe je door je eigen gendernormen en die op de crèche, op school, op de sportvereniging heel concreet te bevragen: Waarom zijn er zoveel regels over hoe jongens en meisjes, mannen en vrouwen zich moeten gedragen? Waarom krijgt mijn dochter een prinsessenkroon als ze jarig is? Is er een toilet waar transgender kinderen zich veilig voelen? Houdt het pestprotocol rekening met transgender tieners?

De meeste trauma’s van transgender personen ontstaan als ze jong zijn en zich onveilig voelen, dus daar valt veel te winnen. Dat zou niet alleen de verantwoordelijkheid moeten zijn van de ouders, maar van iedereen.”

Bevraag wat mannelijkheid in de samenleving betekent. Mannen als Jens van Tricht, die met mannengroepen over mannelijkheid en geweld tegen vrouwen praat, kan als man iets bereiken wat voor vrouwen veel betekent. De focus ligt nu vaak op het slachtofferschap van vrouwen, maar als mannen niet ophouden met slaan, is dat dweilen met de kraan open

Ik ben een groot voorstander van een beetje bemoeien, in die zin. Ook in de publieke ruimte. Wees niet bang om gewoon even te checken: Ben je oké? Alles goed hier? Als ik een man en een vrouw zie zoenen, let ik altijd even op: ziet het eruit alsof ze allebei enthousiast zijn, of is iemand heel dronken en er niet helemaal bij? 81 procent van de jonge vrouwen krijgt te maken met straatintimidatie, maar waarom moeten vrouwen steeds zelf weer hun middelvinger opsteken als dat gebeurt? Neem de last van haar schouders en reageer!”