Dit is de vijfde ochtend dat ik wakker word in een bungalow op het strand van Ao Nam Mao, in Thailand. Dawn of Happiness is de toepasselijke naam van dit resort. Soms geloof ik niet dat ik er ben. En al helemaal niet, dat ik zolang mag blijven als ik wil. Zonder een cent te hoeven betalen. Ik heb een privébungalow en krijg elke dag drie maaltijden. Goed, ik werk een paar uur per dag. Doe de afwas, raap afval van het strand, tuinier een beetje hier en daar. “But only when it’s not too hot”, zegt de manager bezorgd. Dus ik zon, zwem, lees, schrijf, loop het strand op en af. Het is een prachtig luizenleven, met muggen- en kwallenbeten.
Gratis onderdak
Mijn ticket boekte ik tien maanden voor vertrek, toen het nog betaalbaar was. Ook deed ik grondig onderzoek naar hostels die zowel goedkoop waren als van prima kwaliteit. Toen ik zocht naar een tijdelijke werkplek, kwam ik terecht bij workaway.info: een online database van mensen wereldwijd die je graag onderdak bieden als jij voor hen de handen uit de mouwen steekt. Soms eet je ook nog gratis mee. Ideaal voor een student als ik en voor reizigers die op de kosten moet letten.
Goed, niet alle werkplekken zijn zo geweldig als dit resort. In mijn tweede week in Thailand werkte ik op een boerderij in de provincie Chiang Mai. Gevonden via dezelfde website, maar een wereld van verschil in locatie, faciliteiten en vriendelijkheid. Luxe verwacht ik niet, maar een deur in mijn bamboehut was wel fijn geweest.
Onbetaalbaar
De eerste weken in Thailand maakte ik veel dagtripjes, reisde ik het halve land door en gaf ik zo’n 500 euro uit. Daarna wilde ik een basis. Sinds ik werk in dit resort heb ik nog geen 10 euro uitgegeven. Ik heb de neiging om in clichés vallen en zeggen dat het een onbetaalbare ervaring is. Eerlijk waar, ik voel me welkom, nuttig en op vakantie. Maar ik voel me vooral thuis.
