Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Je ziel verkopen, dat doe je niet zomaar. Maar dat gaat niet op voor Thierry Baudet. De nieuwste extreemrechtse tovenaarsleerling bepleit met consistentie en volharding verschillende opties om zijn agenda veilig te stellen—en lijkt daarbij geen bezwaar te hebben om mensenrechten op te offeren. Het waarborgen van het menselijk welzijn lijkt voor hem niet zoveel voor te stellen, en wordt aantrekkelijk ruilmateriaal voor kroonjuweeltjes als de gedroomde soevereiniteit en immigratiebeperking.
Waardering voor Rusland
Zó onbelangrijk vindt hij mensenrechten, dat hij het woord nauwelijks in de mond neemt. Het belangrijkste bewijs van zijn onverschilligheid zien we dan ook terug in wat hij níet zegt over de mensenrechten, bij zaken waar ze toch zeer relevant zijn. Hij neemt bijvoorbeeld niet de moeite om zijn waardering voor Poetins Rusland te verbloemen: tussen al zijn pogingen om het MH17-onderzoek in diskrediet te brengen door, weet hij te melden dat “
het Rusland van nu een bondgenoot moet zijn.”
Mensenrechten delven ook het onderspit als Baudets gedroomde soevereiniteit in het geding komt: op hun website staat vermeld hoe het Forum voor Democratie ernaar streeft “de organisaties die de soevereiniteit ondermijnen (zoals […] het Internationaal Strafhof, en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens) te hervormen of te ontmantelen.” Maar ook als mensenrechten simpelweg zijn joods-christelijke droom bedreigen mogen ze een toontje lager zingen, zo toont een tweet waarin Baudet oproept “om het College voor de Mensenrechten op te heffen” nadat het zich kritisch opstelde tegenover het weigeren van een hoofddoek op de werkplek.
Marrakeshpact
De afgelopen maanden mochten we getuige zijn van het drama rond het pact van Marrakesh, waar hetzelfde patroon zich herhaalde. Niemand verwachtte van tevoren dat dit VN-verdrag, waarin slechts eerdere afspraken over de mensenrechten van immigranten werden bevestigd, tot commotie zou leiden. In een bizarre cocktail van desinformatie en medialogica wist Baudet toch dit non-besluit van het Marrakeshpact op te blazen tot krantenkopmateriaal, want: soevereiniteit moest koste wat het kost worden beschermd. Ook wanneer die eigenlijk door niks anders bedreigd wordt dan affirmatie van de mensenrechten.
“
Baudet bagatelliseert mensenrechten: hij gebaart er letterlijk aanhalingstekens omheen
Natuurlijk werden mensenrechten gebruikt als tegenargument voor Baudets gecreëerde commotie, waardoor hij toch gedwongen werd het m-woord te bezigen. Eén van de
vragen die Forum voor Democratie stelde aan staatssecretaris Harbers poogde het argument ‘mensenrechten’ onderuit te halen: “Deelt de staatssecretaris de opvatting dat arbitraire ‘mensenrechten’ van immigranten niet zwaarder mogen wegen dan de belangen van de Nederlandse bevolking?” Ook als Baudet in het kamerdebat zelf een retorische vraag stelt over het belang van het sluiten van de grenzen, doet hij dat door het woord ‘mensenrechten’ te bagatelliseren –
hij gebaart er letterlijk aanhalingstekens omheen.
Minachting van mensenrechten
Mensenrechten, na de Tweede Wereldoorlog zorgvuldig opgebouwd per consensus van de wereldbevolking, zijn de maatstaf van menselijk welzijn—minachting voor mensenrechten is minachting voor het leven en lijden dat ieder kan overkomen. Verwijder je de mensenrechten uit de politiek, dan geldt alleen het recht van de sterkste, van de eigen groep: nationalisme in haar lelijkste vorm. Ironisch genoeg is de relatief goede staat van onze mensenrechten het enige steekhoudende argument voor de superioriteit van het Westen waar Baudet en de zijnen zo prat op gaan.
“
Australië schendt stelselmatig mensenrechten, en wordt als beloning door extreemrechts Nederland gezien als inspiratie
Een laatste minachting van mensenrechten is te zien in het FvD-plan om het ‘Australische immigratiemodel’ toe te passen, waarin migranten én vluchtelingen worden getoetst op hun wenselijkheid, die bestaat uit opleidingsniveau en kapitaal. Voor het gemak wordt verzwegen dat Australië genoodzaakt is om voor hun systeem internationaal recht te omzeilen middels een vluchtelingenkamp op het Micronesische buureiland Nauru.
Aldaar is het kamp zo afschrikwekkend gemaakt dat een rapport van Artsen zonder Grenzen meldde hoe twee derde van de kampbewoners suïcidaal is, en een derde daadwerkelijk een zelfmoordpoging heeft gedaan. Australië schendt zo al bijna twee decennia stelselmatig mensenrechten, en wordt als beloning nu door extreemrechts Nederland gezien als inspiratie.
Vluchtelingencrisis
Ik zou hier willen betogen dat Baudet de ziel van Nederland wil verkopen, maar een betere blik op onze eigen vluchtelingencrisis leert dat de uitverkoop stilletjes al is begonnen. Het mag bekend zijn dat mensenrechten al jarenlang aan inflatie onderhevig zijn, maar 2018 bracht nieuwe dieptepunten binnen de Europese Unie. Deze week is uitgekomen dat EU-leden Griekenland en Kroatië migranten en vluchtelingen aan de grens mishandelen en over alle misstanden in vluchtelingenkamp Moria op Lesbos lijkt niemand zich meer druk te maken.
Ook met Baudet op maar twee zetels keuren onze ambtenaren vluchtelingen een leven in Nederland waardig op basis van ideologische puurheid – alleen zij die ‘Nederlandse’ normen en waarden onderschrijven maken een kans op toelating. Zelfs met Baudet op maar twee zetels hebben we in Moria ons eigen Nauru gekregen, waar kinderen zelfmoord proberen te plegen uit pure ellende. Al slapend zijn we in Europa een hel binnengewandeld—maar gezien het geringe aantal mensen dat wakker schrikt, vinden velen het niet eens een nachtmerrie.
“
Je zou zeggen dat we meer waarde zouden hechten aan mensenrechten, ons belangrijkste middel om de wereld te beteren
Je zou zeggen dat we meer waarde zouden hechten aan mensenrechten, ons belangrijkste middel om de wereld te beteren ten opzichte van onze geschiedenis vol met mensenleed. We reageren echter nauwelijks op Baudets plannen om onze ziel volledig bij het grofvuil te zetten—niet gek, als je ziet hoe lauw er gereageerd wordt op bestaande mensenrechtenschendingen. Maar de geschiedenisboeken van Europa staan al zo vol met donkere bladzijdes, laten we er niet nog meer aan toevoegen.
