De kracht van rolmodellen met een beperking

Selma Blair mét stok.

Ik keek. En ik keek nog eens. Had ze nou echt een stok? In de berichtgeving stond de stok beschreven als onderdeel van de outfit, niet voor haar handicap. Was het dan toch voor de sier? Maar nee, het was echt. Voor het eerst verscheen zij publiekelijk met een speciaal voor haar gemaakte stok, na haar MS-diagnose afgelopen oktober. Hoe langer ik keek hoe moeilijker het werd om mijn tranen in bedwang te houden. Daar stond ze. Niet moedig, niet zielig, maar als een prachtige vrouw. Voor het eerst in mijn leven zag ik een invloedrijke vrouw op wie ik leek. Goed, ik heb dan misschien geen prachtige jurken en een gezicht vol geperfectioneerde make-up, maar ook ik maak gebruik van een stok.

De outfit van Selma Blair werd uitvoerig omschreven. Een strapless, multi-gekleurde jurk van het modehuis Ralph and Russo. Een bijpassende cape vastgemaakt aan haar ketting. En een zwarte stok, aangepast door Blairs ‘nagelexpert’ Tom Bachik en producer David Lyons. Zij voegden een leren stuk stof toe, een roze diamant en haar initialen. De stok speelde een mooie bijrol, niet de hoofdrol. Het ging niet over hoe sterk het van haar was dat ze daar stond, of hoe we kunnen leren van haar lef. Het ging om haar outfit, zoals bij elk ander op de rode loper.

Jarenlang bleef ik alleen maar thuis, want de deur uitlopen ging niet meer zonder stok of rolstoel. En met hulpmiddel naar buiten durfde ik al helemaal niet aan. Niet omdat ik bang was om te vallen, maar omdat ik zo graag ook gewoon normaal wilde zijn. Het beeld van mensen met een handicap is nog altijd afwijkend van wat normaal is. Maar we zijn normaal, ik ben normaal. Maar het voelt niet zo. Ik zie mezelf nergens in terug.

I am disabled. I fall sometimes. I drop things. My memory is foggy. And my left side is asking for directions from a broken gps”, schrijft Selma Blair op Instragram.

Na jarenlang koppig binnen te zijn gebleven en af en toe naar buiten te worden geduwd in een tweedehands rolstoel, gaf ik een half jaar geleden toe aan een zelfstandig bruikbare rolstoel en kwam ik weer vaker buiten. Voor de kleine stukjes die ik kan lopen, gebruikte ik ook wel een stok. Maar altijd voelde ik dan schaamte. Als de persoon met wie ik was bijvoorbeeld even een boodschap ging halen, dan bleef ik liever in de auto zitten. Want die stok zo tentoonstellen? Dat durfde ik meestal niet.

Het is wonderbaarlijk wat representatie met een mens kan doen. Toch zie je mensen met een handicap helaas nog altijd weinig terug, in de media, of in publieke functies. In films worden rollen van personen met een handicap meestal nog gespeeld door mensen zónder handicap.

We zijn hier en we mogen, nee, móeten gezien worden.