Achtergrond

Wereldjongeren: welke lessen leer je op je stageplek?

Zaterdag 12 augustus is het Wereldjongerendag. Daarom laat OneWorld deze maand jongeren uit de hele wereld aan het woord. Waar dromen ze over? Wat doen ze om die dromen te verwezenlijken en welke obstakels moeten ze daarbij overwinnen? Dit keer vertellen Andi uit Indonesië en Stephan uit Nederland over hun stage.

Door 11 augustus 2017
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Een stage is dé kans om kennis te maken met de werkvloer. Via een stage kun je beter inschatten wat werk zal inhouden en maak je kennis met mogelijke werkgevers. Soms stel je je keuze bij, of besluit je je verder te specialiseren. Tenminste: áls je kunt studeren en werken. In Indonesië is het aandeel jongeren dat geen opleiding (meer) volgt en ook geen stage of baan heeft, erg hoog: bijna een kwart van de jongeren tussen de 15 en 24 jaar. Dit blijkt uit cijfers van de International Labour Organization. Ter vergelijking: in Nederland ligt dit percentage net onder de 10 procent.
Andi Supriyanto (21)
Andi woont zelfstandig in de Indonesische stad Bandung en gaat tijdens zijn vakanties terug naar het jongerenhuis waar hij opgroeide. Zit in het laatste jaar van zijn bachelor Verpleegkunde en loopt stage in een ziekenhuis. Volgend jaar begint hij aan zijn co-schappen die een jaar zullen duren.
“

De belangrijkste les hier in het ziekenhuis is de communicatie met patiënten

“Ik ben opgegroeid in de pleegzorg, binnen een SOS-familie. Met mijn biologische ouders heb ik nooit contact gehad: ik weet niets van ze. Zonder SOS had ik waarschijnlijk niet kunnen studeren: veel Indonesische jongeren gaan na de middelbare school meteen werken, maar ik kon een opleiding gaan doen. Door mijn begeleiders ben ik altijd gestimuleerd om door te leren. Zo moest ik in een presentatie uitleggen waarom ik wilde studeren; daarna hielpen ze me een sponsor vinden die mijn opleiding wilde betalen. Inmiddels ben ik bijna klaar met mijn studie verpleegkunde. Ik woon ik op mezelf in Bandung, in een pension. Dan ben ik dichter bij mijn school en mijn stage.

Die stage regelen verliep eigenlijk vrij makkelijk, dat ging allemaal via mijn opleiding. Tijdens mijn stage maak ik lange dagen en ondersteun ik de dokters. Zo maak ik ochtendrondes waarbij ik toezie op de persoonlijke hygiëne van de patiënten en ervoor zorg dat ze de juiste medicijnen krijgen. Ik leer daar samen te werken met collega’s, zoals voedingsdeskundigen en apothekers. Maar de belangrijkste les is de communicatie met patiënten. Goed met ze praten en naar ze luisteren is soms moeilijk, omdat patiënten ziek zijn; maar ik ontdek steeds beter hoe ik hen en hun familie op hun gemak kan stellen. Eerst wist ik dan niet wat ik moest zeggen, maar tegenwoordig kan ik professioneel blijven en tegelijkertijd laten blijken dat ik meeleef. Nu ik merk dat ik dat aankan, ga ik er helemaal voor en weet ik zeker dat ik dit werk wil blijven doen.

Onderwijs Indonesië
Andi is een van de ruim vijftig miljoen studenten in Indonesië. Het land heeft, na China, India en de Verenigde Staten, het grootste onderwijssysteem ter wereld. Dat levert ook de nodige problemen op. Indonesië heeft de afgelopen jaren een inhaalslag gemaakt; zo is het gat tussen rijke en arme studenten en dat tussen studenten van het platteland en uit de stad kleiner geworden. Toch blijft het aantal studenten in Indonesië achter, in vergelijking tot hun buurlanden.
Van mijn SOS-moeder en begeleider heb ik geleerd dat je elkaar altijd moet respecteren en helpen en ik denk dat precies dat me zo aanspreekt aan de opleiding verpleegkunde. Ik wil dat gevoel doorgeven aan mijn SOS-broers en -zussen. En ik wil ze laten zien dat je, onder welke omstandigheden je ook opgroeit, altijd je dromen moet najagen.
“

Uiteindelijk wil ik de kennis meenemen naar Indonesië. Zorg is altijd nodig

Liefst zou ik, na mijn co-schappen van komend jaar, een master volgen, bijvoorbeeld Gezondheidswetenschappen aan de Universiteit van Maastricht. Maar daarvoor moet ik opnieuw op zoek naar een sponsor, dus dat wordt lastig. Ik wil niet in het buitenland blijven, maar ik wil er wel graag ervaring opdoen. In veel landen is de zorg beter. Uiteindelijk wil ik die kennis meenemen naar Indonesië. Ik denk dat er dan wel een baan voor me is. Zorg is altijd nodig.”
Stephan van de Ven (28)
Stephan woont in een studentflat in Amsterdam en studeert Leisure Management (vrijetijdsmanagement). Hij liep stage bij een tour operator in Rome.
“

Ik wil onderzoeken hoe je culturele diversiteit het best kunt inzetten binnen een organisatie

“Mijn opleiding Leisure Management is internationaal gericht en daarom wilde ik graag stage lopen in het buitenland. In het jaar voor mijn stage had ik een project gedaan over Italië en ik ontmoette mensen die naar Rome gingen. Toen dacht ik: dat is het, ik zoek een stage in Rome! Ik heb ontzettend veel websites bezocht, een stagebureau ingeschakeld dat hielp met zoeken. Uiteindelijk vond ik een touroperator waarbij ik terecht kon. Ik kreeg daar zelfs een stagevergoeding, wat heel bijzonder is. Ook kreeg ik een Erasmusbeurs van de Europese Unie en had ik van tevoren gespaard. Geld van mijn ouders heb ik bijna niet nodig gehad.

Ik woonde inmiddels zelfstandig, dus voor mijn ouders was het geen grote omslag dat ik vijf maanden wegging. Zij vonden het, net als mijn vrienden, juist heel erg vet dat ik naar Rome ging en hebben me daarin gesteund. De keuze voor een buitenlandse stage was ook makkelijker omdat een aantal van mijn vrienden al ooit in het buitenland hadden gezeten. Door alle ervaring en de zelfstandigheid die ze in het buitenland opdeden, kwamen ze sterker terug. Dat wilde ik ook.

Zo kwam ik in Rome terecht, waar ik productspecialist bij een touroperator werd. Ik hield me daar bezig met het opzetten van dagtrips en koppelde feedback terug van toeristen die waren mee geweest. Zo maakten we de trips langzaam beter en kreeg ik de kans om ontzettend veel van de stad te zien. Dat was natuurlijk mooi meegenomen!

“

Ik wil niet meteen aan de slag wanneer ik klaar ben

Mijn stage heeft mijn perspectief op een baan verbeterd; ik kreeg zelfs al een baan aangeboden bij de touroperator. Ik wil niet meteen aan de slag wanneer ik klaar ben met mijn studie. Door deze stage ben ik internationaal georiënteerd geraakt en meer geïnteresseerd in cultuur. Het liefst zou ik Intercultural Management gaan studeren in Dijon, in Frankrijk. Mijn doombaan is om als consultant intercultural management bij de Europese Unie te werken. Dan onderzoek je hoe je culturele diversiteit het best kunt inzetten binnen een organisatie. Met die master op zak is zo’n baan zeker haalbaar.”
In het kader van Wereldjongerendag (12 augustus) laat SOS Kinderdorpen deze maand jongeren aan het woord over hun dromen en uitdagingen. De organisatie ontwikkelt voor kwetsbare jongeren werkgelegenheidsprogramma’s om hen naar werk en een zelfredzaam bestaan te begeleiden. Dit artikel is het tweede deel in de serie ‘Wereldjongeren’ in samenwerking met SOS Kinderdorpen.

Het derde deel van de serie verschijnt volgende week en gaat over het zoeken van werk en hoe je sollicitaties aanpakt. Lees hier deel 1 over het belang van een opleiding.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons