Het was zondagochtend, ik was uitgenodigd om met de pater mee te gaan naar een kerkje aan de rand van het missiegebied. De missiepost bediende meer dan dertig kerkjes, waarvan de meeste slecht bereikbaar waren als alle wegen modderpoelen werden in de regentijd. De pater kwam me ophalen op zijn motorfiets. Het bleef even wennen om de oude pater met zijn helm en zijn plastic veiligheidsbril op de crossmotor te zien zitten.
‘Spring maar achterop!’ zei de pater, terwijl hij met een flinke dot gas de motor om zijn staande been draaide. Hij gaf me een zwarte vuilniszak. ‘Kun jij mijn ambtskleed vasthouden?’
Onderweg hield ik me goed vast aan de pater, die duidelijk gewend was om over de onverharde wegen tussen de plassen en andere obstakels door te rijden. Na een scherpe bocht remde hij opeens, waardoor ik hard tegen hem aangeduwd werd. Ik voelde het achterwiel door de modder slippen. Toen we stilstonden zag ik een dikke boom over de weg liggen. Er stonden mensen bovenop de boom de takken van de dikke stam af te hakken.
‘Die boom was meer dan honderd jaar oud!’ zei de pater verontwaardigd, en hij riep iets naar een van de mannen, die bedremmeld kwam aansnellen. Ik kon het gesprek niet verstaan, maar de pater was duidelijk ontstemd. Hoofdschuddend zette hij uiteindelijk zijn helm weer op. ‘De boom was kwaadwillend,’ zei hij geërgerd en hij duwde de motor naar achteren om hem te keren.
‘Kwaadwillend?’ vroeg ik.
‘Vorige week is een man onder de boom in slaap gevallen en nooit meer wakker geworden en vannacht is er iemand op zijn motorfiets tegenaan gereden. Nu wordt de kwaadwillende boom omgehakt. Het bijgeloof is hier zo hardnekkig.’
Toen we verder reden moest ik achter op de motor glimlachen. ‘Bijgeloof,’ dacht ik, en dat zei de pater die hier op de Afrikaanse savanne een tweeduizend jaar oud verhaal verspreidde over een man die over water kon lopen.
Bijgeloof is ook geloof.
David van Bodegom