Een jaar geleden nam ik afscheid van mijn familie en vrienden en stapte ik op het vliegtuig. Een jaar geleden had ik veel zin in dit avontuur, maar zag ik er ook enorm tegenop.
Een jaar geleden had ik geen flauw idee wat ik kon verwachten.
Een jaar geleden vroeg ik me af waarom iemand die in feite alles in haar thuisland heeft, in hemelsnaam besluit om naar één van de armste gebieden in één van de armste landen ter wereld te gaan.
Een jaar geleden moest ik alle moed verzamelen om mijn taalbarrière in het dorp te overwinnen en de starende ogen van de lokale mensen te incasseren omdat ik blank ben.
Een jaar geleden raakte ik in paniek als de stroom uitviel.
Een jaar geleden leerde ik voor het eerst de Ethiopische manier van begroeten; het schudden van de rechterhand en het tegelijkertijd aanraken van elkaars rechterschouder. Dat zal ik waarschijnlijk nog een tijdje blijven doen als ik weer terug ben in Nederland.
En nu….
Nu ben ik zo ongelofelijk trots op mezelf dat ik deze stap heb gezet. Nu weet ik dat zelfs een piepkleine stap, iets groots blijkt te kunnen zijn voor iemand anders.
Nu geloof ik dat men niet veel nodig heeft om gelukkig te zijn.
Nu heb ik zo ontzettend veel over mezelf geleerd.
Nu ben ik dankbaar voor deze kans die ik heb gekregen.
Nu kan ik nog steeds verwonderd zijn over het feit dat er ondanks vele verschillen in cultuur en milieu, er zo ongelofelijk veel gelijkenissen zijn.
Nu realiseer ik me dat Ethiopië mij voor altijd heeft veranderd. Ik kan en zal nooit meer dezelfde persoon zijn, die ik vroeger was. Maar maak je geen zorgen. Je zult me nog steeds herkennen.
In het Amhaars, de nationale taal in Ethiopië, is er een gezegde: ‘Kas be kas enkulal behegra tehedalish’. Dat gaat over het proces van een kuikentje dat in een ei groeit. Dit is een mooie beschrijving van mijn project.
Een jaar geleden kon ik weinig van mijn onderwijskennis delen. Het begon vooral met praktische problemen oplossen; zorgen voor een kantoor met noodzakelijke toebehoren en het regelen van vervoer naar de scholen toe.
De administratie van het project bleek complex te zijn; er moest een betrouwbaar systeem ontwikkeld worden dat goed werkt in een ruraal gebied. Er was een zomervakantie, waardoor het onderwijswerk weken stil lag. En vanwege de veiligheidssituatie in Ethiopië kon ik tijdelijk niet op mijn plek aan het werk zijn.
Maar wachten loont! Nu is er vervoer, een auto waarmee ik regelmatig de scholen kan bezoeken voor supervisie. Ik ben weer terug op mijn plekje in Benishangul-Gumuz en kan mijn kennis delen. Het vertrouwen van de lokale mensen en partners is gewonnen en ik werk fijn met ze samen. De administratieve rompslomp is uitgezocht en het kost me nu niet meer zoveel tijd.
Eindelijk geef ik trainingen op de lokale PABO op het gebied van interactief leren. Nu begeleid ik leerkrachten in de klas en deel op scholen mijn ideeën over kindgericht onderwijsmateriaal.
Het lijkt na een jaar werken dat het ‘kuikentje’ groeit. Om ervoor te zorgen dat het uitgroeit tot een sterke kip, heb ik besloten om een paar maanden langer te blijven.
Wil je meer weten over hoe het met Lissa gaat? Volg haar blog.
Ga ook
VSO zoekt meer professionals zoals Lissa. Onderwijskundigen, schoolhoofden en leerkrachten, die net als Lissa het onderwijs in ontwikkelingslanden willen verbeteren. Ga ook.
Of steun financieel, zodat professionals als Lissa hun kennis kunnen delen.