Partnerbericht

Idealist in de voetbalwereld: Redouan El Yaakoubi en zijn stichting Durf Te Dromen

In een tijd dat de voetballerij vooral op negatieve wijze in het nieuws komt, zou je bijna vergeten dat er spelers zijn die hun steentje bijdragen aan een betere wereld. Niet door grote bedragen te schenken aan goede doelen, zoals Ronaldo, maar door zich dag en nacht in te zetten als vrijwilliger. Redouan El Yaakoubi probeert met zijn stichting Durf Te Dromen de opgroeiende jeugd in de Utrechtse wijk Overvecht op alle mogelijke manieren te ondersteunen.

Captain, ook in Overvecht

De captain van Excelsior zet zich belangeloos in, onder andere door zich op voorlichting en onderwijs te storten. Hij is één van de weinige spelers die zijn mobieltje met internet vooral gebruikt voor niet-voetbal-gerelateerde zaken. Zoals het bijhouden van de drukke agenda van zijn zelf opgerichte, 24 uur per dag draaiende stichting Durf Te Dromen. Niet alleen op het veld is El Yaakoubi dus degene die anderen de weg wijst. Op de website van de stichting zie je hem een balletje hooghouden, maar verder gaat het er vooral over talentontwikkeling, motivatie en ontplooiing.

Wereldverbeteraar op Woudestein

Uitgebreid doet de gedreven idealist in weekblad Voetbal International zijn verhaal. Hij vertelt in een interview met de titel ‘Wereldverbeteraar op Woudestein’ hoe de Stichting Durf Te Dromen tot stand kwam, en vooral hoe druk hij daar al jaren mee is. Waar zijn medespelers zich na de training op de Play Station storten, spoedt El Yaakoubi zich terug naar Utrecht, naar buurthuis De Dreef. Daar geeft hij (bij)lessen, adviseert kinderen en ouders en coördineert tal van constructieve bijeenkomsten: allemaal om scholieren en jongeren te laten beseffen dat er ook in Overvecht wel degelijk kansen liggen. Durven dromen, daar gaat het om. Naar eigen zeggen is de profvoetballer er meer dan 40 uur per week mee in de weer. Naast het voetbal, welteverstaan.

Analfabetisme

El Yaakoubi’s vader streek op achttienjarige leeftijd neer in Overvecht en werkte daar om zijn gezin te onderhouden. Tijd om de taal te leren was er niet. “Mijn ouders zijn zo goed als analfabeet (…) Als jij hier puur naartoe bent gekomen om hard te werken en geld te kunnen sturen naar familieleden die dat keihard nodig hebben, interesseert het je geen fok of je Nederlandse volzinnen kunt zeggen,” is El Yaakoubi helder over het heersende onbegrip over laaggeletterdheid bij de eerste generatie nieuwe Nederlanders. Het triggerde hem wel om het zelf anders te doen, en de volgende generatie aan te sporen misschien nog verder te komen. Het mondde uit in het mooie initiatief Durf Te Dromen; weer eens een ander geluid in een tijd waarin het profvoetbal onder vuur ligt.