Sinds een paar jaar woon ik in een ruim statig huis uit 1908. Dat ruime statige huis moet ook schoongemaakt worden en net als iedereen in de straat hebben wij daarvoor werkster Amina. Amina is illegaal, ze komt uit Ghana, en bij ons kan ze een centje bijverdienen om voor haar drie kinderen te zorgen. Het is dus een soort liefdadigheid waar we een schoon huis voor terugkrijgen. Of niet?
Hoe zit het eigenlijk met onze buitenlandse werkster, onze moderne slavin, die geen pensioen heeft als ze straks oud is en niet betaald krijgt als ze ziek is? Toen Amina zwanger was van haar laatste zoontje is ze niet naar de verloskundige geweest. Ze is thuis bevallen samen met een Ghanese vriendin. Gelukkig ging alles goed.
’s Avonds werk ik af en toe op de Kruispost, een medische post voor mensen die onverzekerd zijn. Hier zie ik veel patienten die illegaal zijn. Amina is geen uitzondering, er zijn veel Amina’s in Nederland. Wie ziek wordt zonder burgerservicenummer heeft een probleem.
Sommige mensen hebben het liever niet over illegalen maar over mensen zonder papieren. Ik vind dat een gekke term. Die mensen hebben immers wel papieren, ze hebben eenvoudig niet de juiste papieren. Ze zijn per ongeluk geboren op het verkeerde plekje van deze aarde.
‘Hoeveel betalen jullie die Ghanees eigenlijk?’
‘Een tientje per uur.’
‘En werkt ze een beetje door?’
‘Ja, ze werkt hard. Als we willen dat ze iets speciaals doet leggen we gewoon een briefje neer. Ze doet ook boodschappen en op donderdag kookt ze altijd Ghanese kip, lekker hoor!’
‘Klinkt goed, ik denk dat we haar ook bij ons gaan laten komen.’
Een gesprek tussen twee kolonialen in 1800?
Nee, een gesprek bij ons in de straat tussen twee yuppen in 2013.
Twee yuppen, waarvan ik er één was.