Wouter v. L.

Vroeger vond ik wandelen in de natuur maar saai. Ik was 11 en zeurde hardop tegen mijn ouders over de lange routes die we liepen we op vakantie. De oplossing van mijn vader? Hij gaf me z’n fotocamera. Dat maakte de boel een stuk interessanter. Ik maakte door de lens de kennis met de natuur. Van de kleinste insectjes tot grote berglandschappen. Het wandelen met camera groeide uit tot een passie voor natuurfotografie. Een paar jaar later, op roadtrip door Noorwegen met mijn zus, bezochten we de Briksdalsbreen: een gletsjer die snel in omvang afneemt. Ik herinner me het fotograferen daar als moment waarop ik me realiseerde dat we iets verkeerd aan het doen zijn. Het ijsvrije dal waarin we stonden was voor mij het fysieke bewijs van klimaatverandering. En vanaf toen zag ik meer. Of eigenlijk, vooral minder. Minder insecten, minder diversiteit, minder moois. Daar kwam bovenop dat een figuur als Trump ‘gewoon’ uit het Parijse Klimaatakkoord stapte met de VS, één van ‘s werelds meest vervuilende landen. Ik leerde: bedrijven en politici gaan dit niet zomaar oplossen. Dat moeten wij van ze eisen! Ik zette daarop mijn eerste stappen binnen de klimaatbeweging. Eerst met het oprichten van een Green Office op mijn middelbare school samen met een geweldig team. Later in het bestuur van Youth for Climate, waar ik ervaring heb opgedaan als bestuurslid communicatie en het jaar daarop als bestuurslid activiteiten. Ik leerde hier de klimaatbeweging kennen, leerde werken en communiceren in een team en organiseerde in Den Haag diverse protesten, waaronder ‘de grootste vegan BBQ ooit’ voor een eerlijke vleesprijs. Recenter ben ik coördinator communicatie geweest bij Milieudefensie Jong. Daar ben ik weer gegroeid: als teamspeler, als organisator, en zeker ook als communicado. Ik vond het vet om te mogen bijdragen aan de Grote-Vervuilerscampagne van Milieudefensie en samen te werken met onder meer het communicatie-team van Milieudefensie.