Na de mislukte kraakpoging hebben de vluchtelingen twee dagen en nachten voor de deur van het gebouw gezeten. De portiek werd bezet door zo’n twintig personen omringd door matrassen en spandoeken. Ze brachten hun uren door met koffie, fruit en broodjes die ze ontvingen van buurtbewoners. Dinsdagavond vond de politie het welletjes en verzocht de vluchtelingen te vertrekken. Maar waarheen, vraagt de groep zich af.
De mensen van We Are Here trekken al vier jaar als een soort nomaden rond door Amsterdam. Ze zijn steeds opzoek naar een plekje om te kunnen verblijven. In een protestkamp in de wijk Osdorp begonnen zij destijds en sindsdien zijn zij in leegstaande kerken, kantoorgebouwen, flats en garages terechtgekomen. En nu deden ze dus een poging om in het Voedsel- en Warenautoriteit te trekken. Het kantoorpand was vorig jaar aangewezen als asielopvang door de overheid, maar de gemeente heeft dit aanbod (nog) niet aangenomen. “Dat organiseren is een hele procedure”, vertelt Frank Wassenaar van Rijksvastgoedbedrijf. “Er moet een partij gevonden worden die de taak op zich wil nemen en bewoonbaar maakt.” Tot die tijd zijn er een handje vol anti-krakers gehuisvest. Khalid Jone van We Are Here vindt het erg opmerkelijk en onbegrijpelijk. “Wij staan op straat, terwijl er genoeg ruimte is.” De komende tijd wil We Are Here aandacht gaan vragen voor hun situatie.
Een leven lang wachten
“Deze uitzichtloosheid is onmenselijk en het maakt gek”, vertelt Khalid. “Vier maanden geleden hebben we nog een broeder moeten begraven omdat hij een einde aan zijn leven maakte.” Khalid Jone is 34 jaar en komt uit Sudan. Hij wacht al een half leven op een oplossing. 16 jaar geleden kwam hij naar Nederland.
Hij is niet alleen van het gebouw buitengesloten, maar ook door het gehele systeem dat de samenleving heet. “Nederland heeft niet het recht om mijn vrijheid af te pakken. Ik mag niet werken, leren of naar de dokter, niets.”
Het systeem is racistischer dan Geert Wilders
De mannen en vrouwen van We Are Here zijn tussen wal en schip geraakt, een lek in het asielbeleid, zoals ze dat zelf noemen. Ze hebben geen verblijfsvergunning kunnen krijgen, maar kunnen naar eigen zeggen ook niet terug naar hun land van herkomst. “Geef ons een normaal leven. Wij willen vrijheid om een leven op te bouwen. Dat kan niet alleen met een bed, bad en brood. Wij kunnen ons steentje bijdragen aan de maatschappij: werken en belasting betalen”, zegt Khalid. De nachten buiten zijn koud, maar hij vreest ze niet. “Ik heb niets te verliezen, want ik loop al heel lang levenloos rond. Ik ken geen angsten meer.” Na de verkiezingen in maart kan het migratiebeleid nog weleens een stuk strenger worden, maar ook dat laat Khalid koud: “Het systeem is racistischer dan Geert Wilders. Hij is tenminste helder, maar het systeem is hypocriet. Hoop geven, maar niets te bieden hebben is pijnlijker. Ik vergooi al zestien jaar mijn leven met wachten, veel slechter dan dit kan het niet worden.”
Wil je meer weten over vluchtelingen die geen kant op kunnen in Nederland? Lees hieronder verder:
In een reportage over Adam Osman zie je hoe hij nu leeft nadat hij tien jaar geleden de bloedige burgeroorlog in Somalië ontvluchtte. ‘Toen ik vluchtte had ik niet gerekend op een leven zonder doel, zonder hoop’, zegt hij. ‘Er zit niets anders op dan positief blijven’, zegt hij. Lees hier het hele verhaal.
Voor Getachew uit Ethiopië zit er niks anders op dan vluchten in de anonimiteit van de straat. In een reportage over de vluchtflat loop je een dagje met hem mee: ‘Iedereen is ziek en depressief. Niemand wil leven zoals wij nu doen, maar totdat de situatie verbetert op mijn thuiscontinent zullen mensen blijven wegvluchten’, zegt hij. Zijn verhaal lees je hier.
Mensen die hier wonen zwerven al zolang zonder hoop rond, vertelt Abdul. 'Nadat ik zelf gevlucht was uit Somalië heb ik op het punt gestaan mezelf te verdrinken’
