Onvruchtbaarheid in Afrika: de tranen van Isatou

Aji werd Bakary’s tweede vrouw en kwam ook op de compound wonen. Het leven werd er voor Isatou niet eenvoudiger op. Ze kreeg weinig steun van haar omgeving, en haar schoonmoeder wees haar regelmatig op haar tekortkoming. Als er een haan voorbijkwam, zei ze bijvoorbeeld, “kijk die lijkt op jou, die kan ook geen kinderen krijgen”. Aji werd zwanger en beviel van een dochtertje. Isatou huilde en huilde. Ze had dolgraag een kind gewild en zag hoe haar status kelderde door haar onvruchtbaarheid. Ze was Bakary dankbaar dat hij haar niet had verstoten. Hij hield nog veel van haar. Het leven in de compound werd voor Isatou nog zwaarder toen Aji voor de tweede maal zwanger bleek te zijn. Isatou huilde vele tranen.

Ze zocht eerst haar heil bij traditionele genezers en ging uiteindelijk naar een lokale kliniek waar ze hormoontabletten kreeg. Op een dag vertelde ze haar beste vriendin dat ze al vier maanden niet ongesteld was geweest. “Je bent vast zwanger!”, zei Mariama. Isatou antwoordde: “Nee, dat kan niet. Ik ben vast ziek.” Mariama kocht een zwangerschapstest voor Isatou. Ze bleek zwanger te zijn. Isatou vertelde het aan Bakary, die haar voor een echo meenam naar een gynaecoloog in Banjul. Pas toen ze het kindje op het scherm zag bewegen, geloofde ze dat ze echt zwanger was. Isatou huilde en huilde, uren achtereen.

Ze besloot het blije nieuws aan niemand te vertellen, uit angst dat het mis zou gaan. Alleen Mariama en Bakary waren op de hoogte. Ze kocht een wijd moslimgewaad, een kala, om haar zwangerschap te verbergen. Niemand in het dorp had iets in de gaten. Toen de weeën begonnen, ging ze met Mariama naar het ziekenhuis. Haar vriendin heeft haar de hele bevalling bijgestaan. Isatou kreeg een gezonde zoon. Ze huilde en huilde, en kon het nauwelijks geloven.

De volgende dag kwam Bakary haar uit het ziekenhuis ophalen en keerde ze terug naar de compound in het dorp, met een baby in haar armen. Haar familie en dorpsgenoten konden nauwelijks bevatten dat ze een zoon had gebaard en dat niemand haar zwangerschap in de gaten had gehad. De gebeurtenis vormde wekenlang het gesprek van de dag.

Anderhalf jaar later beviel Isatou van een tweede zoon. Opnieuw huilde en huilde ze, vele tranen – van geluk.